Dr. Gabriël Anthonio werd achttien jaar geleden vader van Mahil, een jongen die, zo merkte hij al snel, anders was. “Autisme en een verstandelijke beperking”, luidde de diagnose drie jaar later. “Het was een periode van onzekerheid”, vertelt hij. “Maar de liefde voor een mooi kind overheerste sterk.”
Op het moment dat Mahil geboren werd, werkte Gabriël als directeur bij de jeugdgevangenis in Spijkenisse. Vanuit zijn werk is hij bekend met problematiek in opvoeding. “Maar nu was ik vooral als vader geraakt.” Voor zijn vrouw Radha was alles nieuw. “We hebben samen veel gebeden dat God het maximale uit zijn leven zou halen, in welke vorm dan ook, en dat wij daar een gids bij mochten zijn.”
“We proberen het leven te ontvangen zoals het ons wordt gegeven”
– Dr. Gabriël Anthonio
Verrijkt
Van het begin af aan heeft Gabriël een deel van de zorg voor Mahil op zich genomen: het eerste uur van de dag verzorgt hij hem en elke zaterdag gaat hij met hem op stap. Bijzonder vindt hij dat niet. “We proberen het leven te ontvangen zoals het ons wordt gegeven, dus zorgen voor onze kinderen hoort er gewoon bij.” Toegegeven: het riep weleens verzet in hem op. “Je wilt weleens iets anders doen dan elke ochtend en zaterdag zorgen, met het besef dat dit nooit ophoudt. Maar ik heb leren accepteren dat het leven vaak niet gaat zoals wij zouden willen. En Mahil heeft me enorm verrijkt. Hij brengt me dicht bij mezelf en geeft rust en geloof.”
Bijzondere opdracht
Toen duidelijk werd dat Mahil anders was, kregen Gabriël en zijn gezin veel reacties. Talita, Mahils oudere zus, vindt al die reacties en goedbedoelde adviezen maar raar. “Zij accepteerde hem zoals hij was: ‘Met Mahil is niks mis, hij is zoals hij is’, zei ze dan. Toen ze wat ouder was, hoorde ik haar eens tegen opa zeggen: ‘Weet u waarom Mahil bij ons geboren is? Omdat wij dit kunnen, daarom heeft God dit zo bedacht. Een wat oudere, gelovige man bemoedigde ons met zijn reactie: ‘Jullie hebben een bijzondere opdracht van God de Vader gekregen.’ Maar we kregen ook vreemde vragen: ‘Kan hij wel naar een normale school?’, ‘Hoelang blijft hij thuis wonen?’, ‘Gaat hij later wel werken?’ De waarde van een mens wordt in ons land te vaak afgemeten aan de marktwaarde in termen van arbeid en economische positie. Ook onder christenen. Voor wie een kind met een beperking krijgt, is die houding extra confronterend!”
“Door zijn spontaniteit is Mahil een ‘miracle maker’”
– Dr. Gabriël Anthonio
Karaktervorming
Zelf ziet Gabriël de waarde van een mens in heel andere dingen. “Ook wie niets presteert in maatschappelijke of economische zin, is van grote waarde”, vindt hij. “Lees de Bergrede maar. Mahil is de slijpsteen van mijn ziel, werkt aan mijn karakter en haalt de scherpe kantjes eraf. Zo heb ik geleerd beter te luisteren. Ook ben ik gevoeliger geworden voor non-verbale signalen. Ik heb geleerd dat niet Mahil, maar ikzelf anders naar de dingen moet kijken, waardoor mijn empathie voor anderen groeit.” Een leerpunt dat hem door Mahil is bijgebracht, springt er voor Gabriël duidelijk uit: het besef dat er geen belangrijker moment is dan het nu. “We maken ons vaak veel te druk over morgen, we willen alles plannen en onder controle hebben. In wezen zit in al dat plannen onnodig veel stress. Nú kun je iets betekenen, nú kun je rust of stilte opzoeken, nú kun je liefde geven of ontvangen. Neem dat moment, laat het je niet ontglippen!”
Rust bewaren
Hoewel Gabriël er zelf niet van wil horen, is hij in zijn zorg voor Mahil een inspirerend voorbeeld voor anderen. Toch aarzelt hij om tips of adviezen te geven aan ouders die ook een kind met een beperking hebben. “Iedere situatie is weer anders”, verklaart hij. “Wat ik iedereen, in elke moeilijke levenssituatie, zou willen aanraden, is om veel tijd te nemen voor elkaar. En boven alles: probeer, hoe moeilijk ook, het leven te aanvaarden zoals het naar je toekomt.”
Vertrouwen
Gabriël ziet de toekomst voor Mahil met vertrouwen tegemoet. “Hoe die eruitziet, weet ik niet, maar als ik zie welke impact hij nu al op heel veel mensen heeft… dat is enorm! Zo heeft hij ooit uren iemands hand vastgehouden die – zag ik later – drie vingers miste. De dame belde me op en vertelde dat ze zich ‘genezen’ voelde. Sindsdien durft ze zonder schaamte haar hand te gebruiken in het contact met andere mensen. Een andere keer ging Mahil in de bus naast een man zitten die er nogal boos uitzag en streelde hem zachtjes over zijn haar. De man schoot in de lach en ontdooide helemaal. Door zijn spontaniteit is Mahil een ‘miracle maker’. In zijn kwetsbaarheid, zijn puurheid, is hij erg sterk en maakt hij het verschil in levens van anderen. Ik wil in alle rust blijven vertrouwen dat niet alleen wij, maar bovenal God de Vader ieder leven waardevol acht. Hij heeft een huis, een woning voor ons allemaal.”