“Bij iedere menstruatie, iedere doopdienst, iedere Moederdag werd ik ermee geconfronteerd. Al mijn vriendinnen werden zwanger, maar ik niet.” Aan het woord is Marjo Smit. Zij en haar man probeerden jarenlang zwanger te worden – zonder succes. Het was een stil verdriet, want openlijk praten over onvruchtbaarheid gebeurt nog weinig.
Toen Marjo na twee jaar huwelijk nog niet zwanger was, stapten ze samen naar de huisarts. Die verwees hen door naar de gynaecoloog. Het bleek te liggen aan de kwaliteit van Martins zaad. “We kregen te horen dat we zelfs via IVF niet zwanger konden worden. Martin heeft dat lang ervaren als een falen in zijn mannelijkheid. “Gelukkig kwamen we in aanmerking voor ICSI. Daarbij wordt één gezonde spermacel geïnjecteerd in een eicel. Vervolgens wordt de eicel teruggeplaatst in de baarmoeder.”
Er brak een intensieve periode aan. Twee keer per dag moest Marjo zichzelf een hormooninjectie geven en drie keer per week moest ze naar het ziekenhuis voor een inwendige echo en bloedonderzoek. Het was lichamelijk, maar ook emotioneel, zwaar. “Alle intimiteit en romantiek rondom een zwangerschap verdween. Bij de eerste eicelpunctie stonden zelfs zes artsen in opleiding toe te kijken.” Het onbegrip uit de omgeving maakte het extra zwaar. “Mensen zeiden: ‘Moeten we het even voordoen?’ En collega’s vonden het maar onzin dat ik vrij kreeg voor het ziekenhuis. Gelukkig hebben we veel steun ervaren van lotgenotengroep Freya.”
Bij de tweede terugplaatsing was het raak. “Toen Naëma werd geboren, leefde ik op een roze wolk, maar het verlangen naar een groot gezin bleef kriebelen.” Een jaar later begonnen Marjo en Martin voor de tweede keer aan het traject. Dit keer duurde het langer: pas drie jaar later werd Joshua geboren. “Bij iedere menstruatie dacht ik: waar ligt de grens, juist als christen? Hoe gaan we om met restembryo’s? Dat waren moeilijke vragen.” Als er één les is die Marjo heeft geleerd, dan is het deze: “Stel niet al je hoop op artsen. Natuurlijk mag je dankbaar gebruikmaken van hun kennis, maar ook zij kunnen het leven niet maken. Iedere geboorte blijft een wonder van God.”
“Alle intimiteit en romantiek rondom een zwangerschap verdween”
– Marjo
Ook Gert en Rieka brachten veel tijd door in het ziekenhuis, maar voor hen had dat niets te maken met hun kinderwens. “Al jaren tobde ik met mijn gezondheid”, vertelt Rieka. “Onverklaarbare pijnen en intense moeheid wisselden elkaar af. Soms kon ik nog geen boodschappentas dragen.” In 2012 stortte Rieka in en raakte zowel lichamelijk als psychisch volledig uitgeput. “Toen uiteindelijk reuma en een pijnsyndroom werden vastgesteld, was dat een opluchting. Het verklaarde zo veel! Toch vond ik het moeilijk om aan de toekomst te denken. Wat betekende deze diagnose voor onze kinderwens?”
In die tijd werden Gert en Rieka benaderd door Annette, een kennis uit de kerk: “Ik heb begrepen dat jullie moeite hebben om zwanger te worden”, begon ze voorzichtig. “Mag ik iets vertellen over Sensiplan?” Sensiplan is een methode waarbij een vrouw op natuurlijke manier haar vruchtbare momenten leert kennen en benutten. “Door mijn ziekte kon ik inmiddels geen ziekenhuis meer zien, dus besloten we het een jaar te proberen. Na alle narigheid kon ik mijn gedachten nu op iets positiefs richten. Door de cursus van Sensiplan ontdekte ik hoe onregelmatig mijn cyclus was. Geen wonder dat het niet gelukt was om spontaan zwanger te worden!” Gert: “Het was best intensief, maar tegelijkertijd heel natuurlijk.”
Na tien maanden raakte Rieka zwanger. Hoewel de zwangerschap na vijf weken in een miskraam eindigde, ervoer ze het toch als een lichtpuntje: ze kon zwanger worden. Exact een jaar na de start met Sensiplan was het nogmaals raak. Dit keer verliep de zwangerschap wel goed en de geboorte van Marieke was de bekroning op een intensieve periode. Gert: “Als man denk je misschien sneller: met z’n tweeën hebben we het ook goed, maar nu Marieke er is, kunnen we ons leven zonder haar niet meer voorstellen.” Dat kan Rieka alleen maar beamen: “Op sommige dagen ben ik door mijn ziekte zo moe dat ik het liefste in bed zou blijven, maar Marieke geeft mij zoveel energie. Haar snoetje maakt alle slechte dagen goed.”
“Marieke was de bekroning op een intensieve periode”
– Gert en Rieka
Het verhaal van Martin en Els vertoont gelijkenissen met dat van Gert en Rieka. Ook zij meldden zich aan bij Sensiplan, nadat zij een jaar zonder succes hadden geprobeerd zwanger te worden. “Ik liep tegen de dertig en Martin tegen de veertig toen we trouwden, dus we waren niet de jongsten. Bovendien heb ik ooit een eierstokontsteking gehad. Stel dat ik daardoor minder vruchtbaar was? We konden natuurlijk nog een paar jaar aanmodderen, maar we wisten uit onze vriendenkring dat het lang kon duren, en het klokje tikte door.”
De cursus gaf stap voor stap uitleg over alle aspecten van de cyclus, maar Els stond te popelen om te beginnen. Toch geeft ze toe dat het traject wel een bepaalde spanning meebracht. “Je bent erop gericht zwanger te worden, dus je weet: vanavond moet het gebeuren, moe of niet. Door die spanning lukte het vrijen niet altijd.” Tot hun grote blijdschap was Els binnen anderhalve cyclus zwanger. “Misschien zou ik zonder deze cursus ook zwanger zijn geworden, dat weet niemand. Toch vind ik de cursus hoe dan ook waardevol. Ik heb mijn cyclus leren kennen en tools gekregen om te zien wanneer ik vruchtbaar ben. Je let op je lichaamstemperatuur, je slijm, de ligging van de baarmoedermond. Dat alles zorgt voor meer zekerheid.”
Sinds kort hebben Martin en Els een prachtig, gezond zoontje. “We geloven dat God ons leven leidt en we zijn ontzettend blij met de zoon die Hij ons heeft gegeven. We hebben de middelen gebruikt die daarbij kunnen helpen en dat blijven we doen.”
“We konden natuurlijk nog een paar jaar aanmodderen”
– Martin en Els